Παρουσίαση – Κριτική Μουσικής Παράστασης: Ένα ή Κανένα - έφτασε 35.000 εισιτήρια

Οk… έφτασε 35.000 εισιτήρια. Αναμενόμενο. Βίσση-Ρέμος είναι. Όμως τι είναι; Θέατρο δεν είναι. (κι ας το παρουσιάζω ως θεατρική παράσταση). Γιατί το να έχεις 5 λεπτά πρόζα σε 3,5 ώρες πρόγραμμα, αυτό δε θεωρείται θεατρική παράσταση σε κανένα μέρος τούτου του πλανήτη. Ούτε καν αν μοστράρεις έναν Κακλέα ως «κοιτάξτε, έχουμε και θεατρικοσκηνοθέτα».
Το θέατρο είναι φτιαγμένο από άλλα υλικά, και οι καρέκλες αντί τραπεζίων ή τα τρία θεατρικά κουδούνια που καλούν τους θεατές, αποτελούν απλώς γαρνιτούρα και όχι ουσιώδες στόχο. Μπουζούκια από την άλλη, επίσης δεν είναι. Λείπει ο καπνός, σετάκι με τον βλάχο και το πούρο του, λείπει το γαρίφαλοσετάκι με τη λουλουδού και φυσικά το τραπέζι σετάκι με την «τσούλα της γης» που το κουνά σαν να μην υπάρχει αύριο...

Ναι, η Πάολα βρίσκεται έτη φωτός μακριά και παραστάσεις σαν αυτές των Αλεξίου-Γαλάνη ή Αρβανιτάκη ή Μαρινέλλα στο Παλλάς, αρκετά κοντύτερα. Για άλλους το συγκεκριμένο γεγονός είναι κάτι πολύ καλό, (περισσότερο για τους φαν της Άννας) και για άλλους πολύ κακό (περισσότερο για τους φαν του Αντώνη). Ο λόγος;  Η Άννα είναι το πολυσχιδέστερο πρόσωπο της ελληνικής καλλιτεχνικής πραγματικότητας ενώ ο Αντώνης ένας σταθερός λαϊκός και άλλοτε λαϊκό-ποπ τραγουδιστής.

Έχω λοιπόν ένα θετικό κι ένα αρνητικό για την υπόθεση αυτή. Αρνητικό: για μας που έχουμε δει τα τρελά  show της Βίσση (όπως το 2000 στα Αστέρια ή το Fabulous Show στον ίδιο χώρο με φέτος) ή τον Ρέμο (επίσης στον ίδιο χώρο με ένα εκπληκτικό show α λα Βέγκας το 2008) δεν είδαμε κάτι εξτρεμιστικά διαφορετικό όσον αφορά στην παραγωγή, στα σκηνικά και στα κουστούμια. Φυσικά, τώρα όλα είναι πιο γκράντε/ακριβά/καλοφτιαγμένα αλλά όχι τόσο όσο ήθελαν να μας πλασάρουν οι υπεύθυνοι της παράστασης. Προσωπικά, το 2008 στον Ρέμο, μου είχε κρεμάσει το σαγόνι με τις γιγαντιαίες οθόνες και τους ακροβάτες που εμφανίζονταν από κάθε σημείο του Αρένα. Τώρα δεν εντυπωσιάστηκα τόσο. Και ο λόγος; Μα δεν είδα κάτι καινούριο, απλώς κάτι μεγαλύτερο του τότε. Βεβαίως, πριν οι φαν με πετροβολήσουν, να πω ότι εν μέσω κρίσης, ένα τέτοιο θέαμα (ειδικά για κάποιον που δεν έχει αντικρίσει ανάλογο) μπορεί να του βάλει φωτιά στα μάτια. Και εδώ αξίζει ένα μπράβο στον επιχειρηματία που έχωσε το χέρι βαθιά στην τσέπη, μην έχοντας το χρηματικό σωσίβιο του ποτού ή των γαριφάλων.

Πάμε τώρα και στο καλό. Πολύ καλό. Πάρα πολύ καλό. Το να ρισκάρεις καλλιτεχνικά να φέρεις ένα show όπως της Celine Dion, Cher, Britney Spears στο Λας Βέγκας, στην Αθήνα του σήμερα, είναι μαγκιά. Μαγκιά γιατί αναγνωρίζεις τη δύναμη και τη δυναμική σου και λες «καιρός να αλλάξω τα δεδομένα». Στην ελληνική show biz υπήρχε μέχρι σήμερα το «Βουγιουκλακίζειν εστί φιλοσοφείν». Η Αλίκη δεν μπόρεσε ή δεν το θέλησε αρκετά να πάει το κοινό της ΚΑΙ κάπου αλλού. Η άλλη εθνική ΑΒ το κάνει. Συνεχώς. Και με επιτυχία. Κατευθύνει το κοινό της από καθαρόαιμα ποπ σε βαριά λαϊκά λημέρια κι από κει σε όπερα ή σε έντεχνα μονοπάτια  ενώ την επομένη σε ροκ ή ρεμπέτικα ακούσματα. Ο χαμαιλεοντισμός της δεν έχει σταματημό.

Διαμορφώνεται και διαμορφώνει. Έτσι, με τη δύναμη των 40 χρόνων που έχει πλέον, ειδικά μετά το σπάσιμο ταμείων των Δαιμόνων, παίρνει έναν Ρέμο στα καλύτερά του σαν λαϊκό δίχτυ ασφαλείας και δοκιμάζει να εκπαιδεύσει λίγο την αισθητική μας. Με έναν σεβασμό στο ποπ είδωλο και στον λαϊκό βάρδο που μέχρι σήμερα μόνο οι του εντέχνου απολάμβαναν. Κι έτσι, ένα βήμα τη φορά, αφαιρώντας πρωτίστως ότι βρωμάει μπουζουκίλα και παίζοντας σε νορμάλ ώρες, με συγκεκριμένη διάρκεια και κλασσικότροπες εκτελέσεις των τραγουδιών τους, καταφέρνουν ένα μεγάλο πλήγμα στην μπουζοκοσυνήθεια που οι ίδιοι έθρεψαν. Φυσικά ο Ρέμος ήδη έχει κλείσει την επάνοδό του το Πάσχα ξανά σε μπουζούκια, αλλά οι εξαιρέσεις δημιουργούν τον κανόνα. Ελπίζω η Βίσση να συνεχίσει και να εξελίξει αυτό της το βήμα.

Και για να καλύψω και την τρέλα των φαν, ναι ok …θα ακούσετε φωνάρες που θα σας σηκωθεί κάγκελο η τρίχα ουκ ολίγες φορές. Ακόμη και να μην σας αρέσει ο ένας απ’ τους δυο ή ακόμη και οι δυο, τα τραγούδια που διάλεξαν είναι διαμαντάκια. Διαμαντάκια είναι και τα παιδιά τους πλαισιώνουν σε κίνηση-φωνή. Α…κι αν αναρωτιέσαι πως θα αντέξεις το βίδωμα σε μια καρέκλα, την τελευταία ώρα το πράγμα ούτε θέατρο είναι, ούτε μπουζούκια αλλά συναυλία. Σηκώνονται όλοι όρθιοι και ξαναγίνεται το πράγμα αρένα! Επιλογή που δε θα την μετανιώσεις και θα πάρεις μια καλή δόση του τι μπορεί να εστί show στο Λας Βέγκας. Η αρχή έγινε…άντε να δούμε…

roadstory.gr