Δηλαδή όλα αυτά περί του καλύτερου ηλιοβασιλέματος με τους τουρίστες να τρέχουν αλλά και κάποιους ντόπιους προκειμένου να προλάβουν (8 παρά 10....) το σβήσιμο του ήλιου ώστε να πέσει το φιλί με «νόημα» στη selfie και να ανοίξει και η όρεξη για τη μακαρονάδα στο εστιατόριο που περιμένει.... καμία σχέση! (Εξαιρείται η αστακομακαρονάδα της Μαργαρίτας εδώ).
Έλα όμως που κάτι μου ’κανε πάντα η Σαντορίνη!
Δεν ξέρω καν αν έχει να κάνει με ρομαντισμό. Μάλλον ταλαιπωρία μού κάνει όταν θυμάμαι να ανεβαίνω στα 80s με γαϊδούρι την απότομη ανηφόρα από το παλιό Λιμάνι στο ξενοδοχείο, που έψαχνες πολύ τότε για να βρεις και δωμάτιο. Μου βάζει όμως ένα χαμόγελο στα χείλη όταν το σκέφτομαι...
Αχ, άτιμη εξέλιξη! Πώς φτιάχνεις τα μισά πράγματα και χαλάς τα άλλα μισά....
Έχω ξεμείνει πολλές φορές σ’ αυτό το νησί αναγκαστικά είτε από κακοκαιρία είτε από καλοκαιρία! Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πάντα η αναβολή όμως της επιστροφής μου ’δινε χαρά.
Γιατί; Γιατί πάντα κάτι μου ’κανε αυτό το νησί.
Με πείραζε παράξενα!
Τελικά η Σαντορίνη μοιάζει με γυναίκα που στέκεται γενναία μπροστά στη breathtaking θέα των ηφαιστείων της που καραδοκούν κινδύνους κι είναι σαν να περιμένει να τους δείξει για άλλη μια φορά πως θα σταθεί στα πόδια της και θα κρατηθεί Νέα για πάντα. Και υπάρχει και κάτι άλλο ακόμα που με κερδίζει εκεί.
Είναι αυτός ο θαυμασμός που νιώθω για το πώς μπορεί άνθρωπος να ’χει χτίσει αυτή την ακατάληπτα μοναδική και επικίνδυνα όμορφη ΟΙΑ...
Λοιπόν! Μπορεί να μην έχει τις παραλίες της Μυκόνου ή την ηρεμία της Ύδρας, μπορεί να μην έχει το πράσινο της Κέρκυρας ή την αριστοκρατικότητα της Πάτμου ή να μην είναι τα Κουφονήσια, η Σύρος κ.λπ. κ.λπ., στην κορυφή της λίστας του ανταγωνισμού βάζω όμως πάντα αυτή την Κυρία! Όταν δε οι ξένοι με ρωτάνε «which is your favorite island in Greece?» φεύγει αβίαστα το ... «η Σαντορίνη, guys!»
athensvoice.gr
No comments:
Post a Comment