Το Ημερολόγιο Ενός Τρελού: Για Την Άννα

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007,

Μετά την πολύ κουραστική εβδομάδα που είχα, καθώς πλησιάζουν γιορτές και η δουλειά έχει τριπλασιαστεί, σήμερα Σάββατο δικαιούμουν και το τήρησα, ξύπνημα στις 10πμ και καφεδάκι με συνεργάτες σε γνωστή καφετέρια της Λάρνακας στην περιοχή φοινικουδες. Βλέπετε είμαι νέος σε αυτή τη δουλειά και προσπαθώ να ενδυναμώσω τις σχέσεις μου με το προσωπικό της εταιρίας. Τελικά από τα 8 άτομα που θα πηγαίναμε καταλήξαμε μόνο τρεις. Εγώ, μαζί με την Μαρία (η οποία είναι πολύ συμπαθητικό άτομο με το οποίο μπορείς να μιλάς για ώρες για οποιοδήποτε θέμα), και την Αντρια (είναι πολύ ανοιχτός χαραχτήρας, είναι γραμματέας, και ασχολείται με τους πάντες και τα πάντα. Κάτι σαν BBC, είναι ο τύπος που σε κάνει να γελάς με τις ώρες).

Καθίσαμε στην καφετέρια παραγγείλαμε τους καφέδες μας και ενώ η Αντρια μου έκανε ανάλυση για όλο το προσωπικό της εταιρίας, χτυπά το τηλέφωνο μου και διακόπτει τον μακρύ της μονόλογο.

Παίρνω το κινητό μου από το τραπέζι, και κοιτάζω να δω ποιος με καλεί. Βλέπω στην Οθόνη του κινητού να αναγράφετε «Άννα Θεά !!!». Να σας πω ότι στην γιορτή της Αννας της έστειλα μήνυμα με τις ευχές μου, και μου απάντησε ευχαριστώντας με (ημερολόγια 9 Δεκ 2007). Πάγωσα κυριολεκτικά, δεν ήξερα τη να κάνω. Απέναντι μου δυο κοπέλες που μόλις πρόσφατα τις γνώρισα να με κοιτάζουν με απορία και να προσπαθούν να με αναλύσουν (και βέβαια η ανάλυση αυτή θα κυκλοφορήσει σε όλη την εταιρία), και εγώ με ένα κινητό στο χέρι το οποίο χτυπά σε ρυθμούς «12» ρεμιξ.

Αντρια – Πολύ ωραία η μουσική που έχεις στο κινητό σου, Λατρεύω αυτό το τραγούδι.
Μαρία – Είναι κάποιος που δεν θέλεις να απαντήσεις? Μου τυχαίνει και εμένα πολλές φορές.

Θεέ μου λεω από μέσα μου τι κάνω? Τρελάθηκα? Και πατώ το κουμπάκι να απαντήσω στο τηλεφώνημα.

Γιώργος – Ναι
Άννα – Καλημέρα Γιώργο, τι κάνεις?
Γιώργος – Έλα βρε καλά είμαι, πάντα μες την τρελή χαρά.
Άννα – Φαντάζουμε έμαθες για την πρωτοχρονιά
Γιώργος – Είναι νέο αυτό να μην το μάθω? Lets Rock them Babe
Άννα – Έχεις δουλειά που είσαι?
Γιώργος – Είμαι στις Φοινικουδες στην Καφετέρια *** μαζί με δυο φίλες συναδέλφους και πίνουμε καφέ.

Εντωμεταξύ η Άννα την ίδια στιγμή μίλαγε και με κάποια και της έλεγε «Εντάξει, συμφωνήσαμε. πρέπει πριν φύγουμε, παμε κάπου εδώ δίπλα έχω μια δουλειά για 10 λεπτά και μετά παμε»

Άννα - κάθεστε έξω? Κάνει λίγο κρύο.
Γιώργος – όχι είμαστε μέσα, πρώτο τραπέζι πίστα... και γελάμε και οι δυο.
Άννα – Γιώργο πρέπει να κλείσω θα τα πούμε μετά.

Κλείνω το τηλέφωνο, και πριν προλάβω να ρουφήξω μια γουλιά από τον καφέ μου, η Αντρια με ρωτά

Αντρια – φαίνεσαι πολύ αλλαγμένος μετά από αυτό το τηλεφώνημα, κόκκινος γεμάτος ενέργεια ... και γελάμε όλοι.
Γιώργος – Ναι είναι μια πολύ καλή μου φίλη, η οποία ζει στην Αθήνα.

Δεν ήθελα να αποκαλύψω ότι στην άλλη μεριά του τηλεφώνου ήταν η Άννα Βισση, πρώτον γιατί θα με έπαιρναν για ψώνιο, δεύτερον αποκλείεται να με πίστευαν, και τρίτον δεν ήθελα την Δευτέρα στην δουλειά να είχα να δώσω αναφορά, αφού ήμουν 100% σίγουρος ότι η Αντρια (BBC) θα κυκλοφορούσε εγκύκλιο με το σχετικό ανακοινωθέν για την Άννα Βισση και το τηλεφώνημα.

Προσπάθησα και άλλαξα κουβέντα μιλώντας για ρούχα, και καταστήματα και το πέτυχα.

Εδώ να πω ότι εγώ καθόμουνα με σχεδόν να έχω στην πλάτη μου την βιτρίνα της καφετέριας ενώ οι δυο κοπέλες έβλεπαν το κόσμο που πηγαινοερχόταν έξω από την Καφετέρια.

Είχαν δεν είχαν περάσει 5 λεπτά από το τηλεφώνημα, και καθώς η Αντρια άρχισε να μας μιλά για το πόσο ωραία καταστήματα έχει στην Λευκωσία σε σχέση με την Λάρνακα, την σπρώχνει η Μαρία και της λεει...

Μαρία – Δες Δες, είναι αυτή?
Αντρια – Ποια λες?
Μαρία – μπαίνει τώρα μέσα, δες
Αντρια – Ναι μοιάζει πάρα πολύ

Εγώ εκείνη την ώρα έβλεπα το κινητό μου και προσπαθούσα να στείλω μήνυμα σε ένα φίλο μου (τον Κ.) και να τον ενημερώσω για την Άννα και το τηλεφώνημα.

Και ενώ εγώ πατούσα τα πλήχτρα του κινητού μου ένα χέρι με αγγίζει στον ώμο, τόσο απαλά, και σηκώνω το κεφάλι από το κινητό. Απέναντι μου οι κοπέλες με χαμόγελο που έφτανε στα αυτιά τους, έκπληκτες και με μάτια ορθάνοιχτα, έβλεπαν το άτομο που κράταγε τον ώμο μου.

Ακουω μια φωνή να λεει, «Γεια σας παιδιά, ήμουν εδώ δίπλα και ήρθα να δω αυτό τον τρελό»

Εκείνη την στιγμή αφού η φωνή που άκουσα ήταν πολύ γνωστή (η κοπέλα που πριν λίγο έλεγε το «12» στο κινητό μου), άλλαξα τουλάχιστον 10 χρώματα (από κόκκινο σκούρο μέχρι άσπρο, κάτασπρο) γύρισα και βλέπω την απόλυτη θεά να στέκενται από πάνω μου.

Γιώργος – Άννα μου, μα είσαι Κύπρο, που ήσουν και ευρέθηκες εδώ αμέσως μετά το τηλεφώνημα?
Άννα – είμαστε εδώ δίπλα στο δημαρχείο.
Γιώργος – Θα καθίσετε?
Άννα – Όχι ήρθα για να σε δω από κοντά μιας και ήμουν εδώ δίπλα. Έχω λίγα τρεχάματα αυτές τις μέρες για την συναυλία.
Γιώργος – Θα γίνει χαμός την πρωτοχρονιά.
Άννα – Πάντα με ωραίες υπάρξεις κυκλοφορείς ε? Σύστησε μου τις φίλες σου
Γιώργος – Η Αντρια και η Μαρία είναι συνεργάτες. Κοπέλες σας παρουσιάζω την Άννα Βισση.
Άννα – Χάρηκα κορίτσια. Γιώργο μου πρέπει να φύγω. θα σε πάρω τηλέφωνο σύντομα, τις επόμενες μέρες, γιατί θέλω κάτι από εσένα να κανείς ενώσω θα βρίσκομαι Αθήνα. Μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις σε αυτό κύριε καλλιτέχνη μου.
Γιώργος – Θα περιμένω τηλεφώνημα σου «μαστρε»... Και γελάμε όλοι μαζί.

Ξαναφιληθήκαμε, χαιρετηθήκαμε και οι δυο έφυγαν.

Εδώ να πω ότι η Άννα φορούσε ένα τζιν μπλε σκούρο, πολύ στενό, εντυπωσιακές μπότες χρώματος μαύρο, οι οποίες εφάρμοζαν τέλεια στα πόδια της, και από πάνω μια μπλούζα μαύρη στενή με πολλά στρας, μια ζώνη D&G με πολλές αποχρώσεις μπλε σκούρο και μαύρο, ενώ το σύνολο συνόδευε ένα πολύ στενό δερμάτινο σακάκι πολύ εντυπωσιακό με καπελάκι δερμάτινο που εφάρμοζε τέλεια στο κεφάλι της Αννας (τα γυαλιά ηλίου τα είχε βγάλει πριν την κοιτάξω).

Μόλις έφυγαν, η Μαρία και η Αντρια ήταν ακόμη άφωνες, εγώ ένοιωσα τα βλέμματα όλων στην καφετέρια να στρέφονται προς το τραπέζι μας. Γίναμε το επίκεντρο και όλοι προσπαθούσαν να δουν αν είμαι κάποιος γνωστός. Περιττό να σας πω ότι αυτή που αναγνώρισαν την Άννα εγκατέλειψαν την καφετέρια ακολουθώντας την Άννα για αυτόγραφα.

Αντρια – Είναι θεά, κούκλα, είναι απίστευτο. Μαρία τσίμπησε με σε παρακαλώ, τσίμπησε με. Είναι αλήθεια αυτό που έζησα?
Μαρία – Από σήμερα δηλώνω Φανατική Βισσικη. Γιώργο πρέπει να μιλήσουμε και νομίζω έχεις πολλά να μας πεις.
Αντρια – Θέλω αυτόγραφο
Γιώργος – Δεν νομίζω να είχε μαζί της, θα σου φέρω αν θες σύντομα.
Αντρια – ρε λέγε που ξέρεις εσύ την Άννα Βισση.
Γιώργος – είμαι ο Καραβέλας...και γελάμε όλοι... είναι μεγάλη ιστορία θα σας την πω την επόμενη φορά που θα παμε για καφέ.
Αντρια – Τη Δευτέρα θα το πω στην δουλειά και θα τους αφήσουμε όλους άφωνους.
Μαρία – Θα νομίζουν ότι τους κάνουμε πλάκα
Γιώργος – καλύτερα να μην πούμε τίποτα.
Αντρια – Γιατί να μην πούμε? Έχω και τις αποδείξεις. Έβγαλα κάποιες Φώτο εσένα με την Άννα την ώρα που μιλούσατε.

Δεν μπορούσα πια να ακούσω ή να μιλήσω με την Αντρια και την Μαρία μετά την Άννα. Μέσα μου έβραζα και πλημμύριζα από χαρά. Πλημμύριζα από Άννα.

Ένιωθα περίεργα, ένιωθα χαρούμενος, ένιωθα γεμάτος ενέργεια. Δεν με ενδιέφερε ποια το τι θα πουν στην δουλειά. Τι θα με ρωτήσουν από σήμερα κιόλας τηλεφωνικώς, ή από Δευτέρας προσωπικός. Δεν με ενδιέφεραν τα μάτια του κόσμου στην καφετέρια που έμειναν καρφωμένα πάνω μου για όση ώρα έμμηνα εκεί. Δεν με ενδιέφερε γιατί ήμουν, είμαι και θα είμαι περήφανος που έχω φίλη μου την ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ.

Ευχαριστούμε το Γιώργο για την παραχώρηση μέρους του ημερολογίου του.


English (From the diary of a Big Fan of Anna Vissi)
This is from the diary of a Big Fan of Anna Vissi (a crazy one) that met Anna Vissi on Saturday 15th December 2007 in Larnaca.

George with two friends were in a cafeteria at Finikoudes area in Larnaca, he received a call from Anna and after five minutes she appeared in the cafeteria to surprise him.

We thank George for sharing some details from his diary with us.