Άννα Βίσση – Συνέντευξη στο DownTown magazine – κυκλοφορεί 03/07/2008

Η Άννα των µεγάλων επιτυχιών, της Εurovision, της δικαστικής διαµάχης.

Η Άννα, η µαµά της Σοφίας, η σύντροφος του Χρήστου, η πρώην συνεργάτις του Νίκου.

Η Άννα Βίσση κάνει µια καινούρια αρχή και δίνει την πρώτη της συνέντευξη έπειτα από αποχή δύο χρόνων.

από τη Βένια Καραγιάννη

Στριφογυρίζει µέσα στη µεγάλη ξύλινη κουζίνα της και επιµένει να µε κεράσει κάτι να φάω, έστω ένα κριτσινάκι για να µη µείνω νηστική. Το tiny λευκό σκυλάκι της, η Βανίλια, γαβγίζει ασταµάτητα. Μου προσφέρει ένα βιολογικό χυµό και µου προτείνει να καθίσουµε έξω γιατί έχει δροσιά. Η Άννα δεν έχει πάνω της, κυριολεκτικά, ίχνος µακιγιάζ, φοράει πράσινη φόρµα, µαύρο αµάνικο Τ-shirt και φαίνεται πιο fit από ποτέ. «Κι όµως, έχω πάρει τρία κιλά, απλά γυµνάζοµαι και δεν µου φαίνονται» µου λέει χαµογελώντας. Θυµήθηκα ένα φίλο µου που την είχε δει τυχαία πριν από λίγες µέρες στο σινεµά µαζί µε τον Χρήστο Ψωµόπουλο να βλέπουν την ταινία Get Smart και µου έλεγε πως «από κοντά φαίνεται σαν ένα µικρό κοριτσάκι». Σκέφτηκα ότι είναι πολύ κλισέ για να είναι αληθινό. Όµως είχε δίκιο. ∆εν την είχα ξαναδεί ποτέ από κοντά και από την πρώτη στιγµή µου έκανε εντύπωση το ότι είχε εφηβική συµπεριφορά.
Κάθισε σε µια ξύλινη καρέκλα, έβαλε τα πόδια της πάνω στο τραπέζι και µε κοριτσίστικη ανεµελιά µου έδειξε το τατουάζ του σκορπιού στον αστράγαλό της, το οποίο είχε κάνει στο Παρίσι για τον Χρήστο (σ.σ. ο Χρήστος είναι Σκορπιός). «Μέσα µου δεν αισθάνοµαι αυτό που λέµε “κρίση ηλικίας”. Και φοβόµουν µήπως την περάσω κάποια στιγµή, ίσως γιατί είµαι µέσα στη showbiz και αυτό γίνεται πιο έντονο, αφού όλοι ασχολούνται µε τα χρόνια που περνάνε. Ειδικά στο εξωτερικό, όπου ο κάθε σταρ έχει από δίπλα και την ηλικία του, το βρίσκω πολύ αγενές. Ξέρεις πότε πέρασα κρίση ηλικίας; Όταν µπήκα στα 30. Στα 40 ήµουν πολύ καλά µέσα µου, γιατί µεγάλωνα όµορφα και τώρα που τελειώνει άλλη µια δεκαετία είµαι περήφανη µε τον εαυτό µου και µε το πώς κατάφερα να αντισταθώ στο χρόνο».

Μόλις έχει γυρίσει από τη συναυλία που έκανε µε τον James Blunt στην Κύπρο, όπου η Άννα ήταν το «highlight» της βραδιάς. «Ήταν πολύ συµπτωµατική αυτή η συνεργασία. Γνωριστήκαµε στην Ελλάδα και βγήκαµε για φαγητό. Μου άρεσε πολύ ως τραγουδιστής, είχα άλλωστε αγοράσει και τον πρώτο του δίσκο. Από την άλλη, µου άρεσε η ιστορία του, ότι δεν τον ήθελε καµία εταιρία και εκείνος όχι µόνο πήγε σε µια µικρή εταιρία αλλά κατάφερε να πουλήσει και 11 εκατοµµύρια δίσκους. Είναι το πρότυπο ενός νικητή, πάνω στο οποίο πολλοί άνθρωποι µπορούν να “πατήσουν” και να ελπίσουν ότι θα ζήσουν κι αυτοί κάποια στιγµή το δικό τους όνειρο. Όταν, όµως, γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους από κοντά, παίρνεις κι ένα ρίσκο. Μπορείς εύκολα να τους αποµυθοποιήσεις κι εκείνοι εσένα. Εµείς δέσαµε από την αρχή, γιατί µοιάζουµε. ∆εν είµαστε ντίβες. Στην κουβέντα πάνω, µου είπε ότι θα έδινε µια συναυλία στην Κύπρο και του είπα ότι, αφού δεν κατάφερα να τον δω στην Ελλάδα, θα πήγαινα να τον δω στην πατρίδα µου. Τότε µου έκανε την πρόταση. “Είναι τιµή µου να τραγουδήσουµε µαζί. Πώς θα σου φαινόταν να µάθεις τα λόγια του ‘1973’;” µου είπε. Μου άρεσε αυτό το τραγούδι γιατί ήταν συµβολικό. Εκείνη τη χρονολογία έφυγα από την Κύπρο µε όνειρα και ελπίδες για µια καριέρα και τώρα θα ξαναγύριζα να πω αυτό το κοµµάτι µαζί του. Ήταν και για µένα τιµή να τραγουδήσουµε µαζί. Το προηγούµενο βράδυ ήµουν µε ένα CD player κολληµένο στα αφτιά για να µάθω τα λόγια και τη µουσική. ∆εν κάναµε παρά µόνο µία πρόβα µε µια κιθάρα. Το µόνο που µου είπε λίγο πριν ανέβω στη σκηνή ήταν πως“Ό,τι κι αν κάνω την ώρα που θα τραγουδάµε µη δώσεις σηµασία. Απλά αντιµετώπισέ µε”. Ήταν υπέροχη στιγµή. Μαγική. Το βράδυ πριν κοιµηθεί µου έστειλε ένα γλυκό µήνυµα που έλεγε “Σε ευχαριστώ πολύ, πέρασα πολύ όµορφα µαζί σου στη σκηνή”».

Πίνει εµφιαλωµένο νερό, ανάβει ένα τσιγάρο και έχει µια απίστευτη βουδιστική ηρεµία στο πρόσωπό της. «Το µόνο κακό που µου συµβαίνει αυτή την περίοδο είναι ότι εδώ και τρεις µέρες καπνίζω. Παρόλο που το έχω κόψει γιατί δεν κάνει καλό στη φωνή µου, είναι µια αµαρτία στην οποία ενδίδω καµιά φορά. Έχω κι έναν εκνευρισµό που φεύγω συχνά για το εξωτερικό και το τσιγάρο µού κάνει παρέα. Πού θα πάει, θα το πολεµήσω κι αυτό... Αλλά δεν κάνω και καµιά κατάχρηση. ∆εν τρώω, δεν πίνω, δεν κάνω ναρκωτικά, είµαι άνθρωπος της υγιεινής ζωής. Ίσως τελικά αυτό να είναι που µε κρατάει. Θα µου πεις “∆εν έχεις κάνει αµαρτίες και στο φαγητό;”. Ασφαλώς. Έχω πέσει µε τα µούτρα πάνω σε µια τούρτα σοκολάτα. Είµαι άτυχη σε αυτό το θέµα. Μου αρέσει το φαγητό και παχαίνω. Το ότι δεν τρώω είναι η µεγαλύτερη καταπίεση. Αλλά έχω µάθει πια να τρώω υγιεινά».

Η Άννα µιλάει όπως σκέφτεται, σαν ένας κανονικός άνθρωπος που δεν λογοκρίνεται, κάνει την αυτοκριτική της χωρίς ενοχές και έχει φιλοσοφική διάθεση. Και το σηµαντικό είναι ότι ξέρεις πως θα περάσεις όµορφα µαζί της. Έτσι απλά. Όπως έτσι απλή θέλει να είναι και η ζωή της. «Τώρα είµαι σε καλή φάση. Πριν από λίγο καιρό είχα περάσει δύσκολα». Όταν λέει «δύσκολα», εννοεί τη δικαστική διαµάχη που είχε µε την εταιρία Polyvideo για το show Mε Aγάπη Άννα, η οποία είχε διεκδικήσει τα περιουσιακά της στοιχεία ως αποζηµίωση. «Ζούµε σε µια κοινωνία µε νόµους, όπου µπορούν να σου συµβούν διάφορα νοµικά προβλήµατα από λάθη που δεν ήταν και δικά µου. Τσατίστηκα µε τον εαυτό µου που δεν είχα πάρει σοβαρά κάποια πράγµατα, γιατί θα µπορούσε αυτή η κατάσταση να είχε αντιµετωπιστεί. Το ένα λάθος, όµως, έφερε το άλλο. Θυµάµαι ότι είχα γυρίσει από το Los Angeles και βρήκα ένα σπίτι άδειο µε άδειες ντουλάπες. Πίστεψα ότι όλα αυτά τα πράγµατα δεν θα τα ξαναπάρω ποτέ πίσω. Θυµάµαι µια φορά που είχα χάσει τη βαλίτσα µου σε ένα αεροδρόµιο και έκλαιγα που είχα χάσει τρία πράγµατα. Σκέψου πώς ένιωσα εκείνη τη στιγµή, όταν είδα πόσα αντικείµενα έλειπαν από το σπίτι µου. Το αντιµετώπισα, όµως, ψύχραιµα, γιατί δεν είµαι άνθρωπος της ύλης. Μπορεί να φαίνοµαι έτσι λόγω της δουλειάς µου, όµως δεν ασχολούµαι µε όλη αυτή τη “λάµψη” που φαίνεται προς τα έξω. Ακόµα και να τα έχανα όλα αυτά οριστικά, όσο και να στεναχωριόµουν, ήξερα ότι τελικά δεν θα ήταν το τέλος του κόσµου. Όµως όλη αυτή η ιστορία µού έκανε καλό, γιατί πάντα η δυσκολία σε διδάσκει. Αναγκάστηκα να βάλω σε τάξη τη ζωή µου που σε κάποιους τοµείς ήταν ακατάστατη. Και όλο αυτό έγινε µε πολύ µεγάλη βοήθεια από τον Χρήστο. Είναι όµορφο να νιώθεις ότι ο άνθρωπός σου σε αγαπάει και σε στηρίζει, κι εγώ αυτό το ένιωσα πολύ έντονα. Μπορεί να έχασα µερικά λεφτά και για λίγο χρονικό διάστηµα τα ρούχα µου, αλλά κέρδισα έναν άνθρωπο».

Εκείνη την ώρα πλησιάζει ο Χρήστος, φιλιούνται σαν teenagers που βρέθηκαν κρυφά σε ένα πάρκο και της λέει ότι θα πάει για λίγο στους γονείς του. Μαζί της είναι πολύ τρυφερός. Την κοιτάει στα µάτια και της λέει να µην ξεχάσει το ραντεβού που έχουν για φαγητό στις 9.30 το βράδυ. «Ο Χρήστος έχει έναν τρόπο να σε κερδίζει από την πρώτη στιγµή. Βγαίνουµε έξω µε φίλους που τον γνωρίζουν για πρώτη φορά και µέσα σε λίγα λεπτά µπαίνει µέσα στην καρδιά τους. Είναι ο άνθρωπος που µε ηρεµεί και µε καθησυχάζει. Με νευριάζει κάποιες φορές, γιατί είναι άντρας και εγωιστής, αλλά λογικό δεν είναι; Ζευγάρι είµαστε. Με τον Χρήστο ανακάλυψα κάτι που είχα να νιώσω πολύ καιρό: Την ανάγκη και την επιθυµία για σχέση και συµβίωση. Πριν από εκείνον κρατούσα τις αποστάσεις µου µε τους άντρες. ∆ύσκολα θα έµενα σπίτι µε κάποιον. Τώρα µε τον Χρήστο, αν δεν κοιµηθούµε µαζί ένα βράδυ, ξέρω ότι θα µου λείπει. Είναι σαν το µαξιλάρι µου. Έµαθα να ζω ξανά µε έναν άνθρωπο, να αγαπήσω και πάλι τη συµβίωση». Τα τελευταία δύο χρόνια η Άννα ταξιδεύει συνέχεια στην Αµερική. Λένε ότι η απόσταση είναι καµιά φορά εχθρός της σχέσης. «Έχουµε περάσει πολλές µέρες χώρια, γιατί αναγκάζοµαι να λείπω. Αλλά δεν είµαι και η γυναίκα που θα κλαφτώ. Ίσα-ίσα, που είναι µια ευκαιρία να επιθυµήσεις τον άλλον. Ούτε ζηλεύω που είναι µόνος του. Μου αρέσει να σκέφτοµαι ότι ο άνθρωπός µου απειλείται από διάφορες προκλήσεις. Έχει ένα ενδιαφέρον. Άλλωστε, το παρατηρώ κι εγώ από τον εαυτό µου. Βλέπω ωραίους άντρες στο Los Angeles και φλερτάρω, αλλά όχι µε σεξουαλική διάθεση. Μετά αγαπάω τον Χρήστο ακόµα περισσότερο. Άλλωστε, ποτέ δεν τέθηκε θέµα απιστίας. Ήµουν πάντα πιστή. Τελείωνα µια σχέση όταν ένιωθα ότι δεν ήθελα άλλο. Εµένα µου αρέσουν οι δυνατοί άνθρωποι, αυτοί που ξέρουν τι θέλουν, που δεν φοβούνται το ότι είµαι η “Βίσση”. Ο Χρήστος είναι ένας άντρας αυτής της λογικής. Γι’ αυτό και µε κέρδισε. Μετά τον Νίκο, ο Χρήστος είναι ο άνθρωπος µε τον οποίο ζούµε µια πλήρη σχέση».

Και ο γάµος που επρόκειτο να γίνει; Πότε µε το καλό;

«∆εν το έχουµε προγραµµατίσει ακόµη. ∆εν θα µε χάλαγε καθόλου να τον παντρευτώ. Είναι πλέον ο άντρας µου».

Η ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ COMEBACK
Γιατί έκανες µια αποχή που κράτησε δύο χρόνια;

Κουράστηκα πάρα πολύ µε τη δουλειά, ειδικά µε τη Eurovision. Έκανα πολλά πράγµατα σε περιορισµένο χρονικό διάστηµα και εκεί έχασα τον έλεγχο. ∆ηλαδή, αντί να ελέγχω εγώ τη δουλειά, µε παρέσυρε εκείνη. Όλος αυτός ο θεσµός της Eurovision ήταν πολύ κουραστικός. ∆εν ξέρω αν ήταν λάθος ή σωστό που συµµετείχα στη Eurovision, ξέρω όµως πως η νύχτα που έζησα ήταν ένα πατριωτικό θέµα, το οποίο ήταν για µένα πολύ σηµαντικό. Τότε, όµως, χτύπησε και το καµπανάκι µέσα µου που µου επέβαλε αυτή τη διακοπή. Παρόλο που µε πονάει το να µην τραγουδάω, έπρεπε να σταµατήσω. Με κούρασε ακόµα και το τραγούδι, ακόµα και η Άννα Βίσση. Ήθελα να ξαναβρώ την Άννα που είχα χάσει και µετά να της βάλω επώνυµο.

Τι έκανες όλο αυτό το διάστηµα;

Πήγα στο εξωτερικό γιατί ήθελα να ψαχτώ µουσικά, να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους, να επαναπροσδιοριστώ καλλιτεχνικά. Το έχω κάνει άλλες δύο φορές. Την πρώτη είχα πάει στο Λονδίνο και τη δεύτερη στη Νέα Υόρκη. Και αυτό µου έκανε καλό.

Γράφτηκε ότι πήγες διακοπές στο σπίτι σου στη Νέα Υόρκη...
Με ενοχλεί πολύ όταν διαβάζω τέτοια πράγµατα και µε παρουσιάζουν ως µια jet-setter που κάνει ταξίδια και έχει βίλες στο εξωτερικό. ∆εν έχω κανένα σπίτι στη Νέα Υόρκη και πήγαινα στην Αµερική µόνο για δουλειά. ∆εν ξέρω γιατί µας περιγράφουν έτσι glamorous όσους είµαστε σε αυτή τη δουλειά. ∆εν µπορούµε, όµως, να µπαίνουµε όλοι στον ίδιο ντορβά. Μπορεί κάποιες να είναι έτσι, αλλά εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Υποθέτω ότι δεν είναι το πρώτο πράγµα που σε πειράζει από όσα έχουν γραφτεί για σένα. Παρ’ όλα αυτά, τόσον καιρό δεν έδωσες απαντήσεις για όλα όσα είχαν ειπωθεί.

Έχουν γραφτεί και χειρότερα. Όπως το ότι είχα AIDS. Ήταν ένα κακόγουστο αστείο, για το οποίο έπρεπε να βγω να µιλήσω, γιατί έχω γονείς κι ένα παιδί που είχαν πανικοβληθεί. Τώρα, όµως, όλη αυτή την ταχύτητα του κίτρινου Τύπου δεν µπορείς να την ακολουθήσεις. Κι αν την ακολουθήσεις, γίνεσαι θύµα της. Οπότε η λύση είναι να µην αντιδρώ. Και πάντα πίστευα ότι η στάση και οι επιλογές στη ζωή δίνουν τις απαντήσεις.

Πολλά γράφτηκαν και για τον καινούριο δίσκο που ετοιµάζεις, ο οποίος για πρώτη φορά δεν θα έχει την υπογραφή του Νίκου Καρβέλα. Ακόµα και ότι θα είναι έντεχνος...

Στην πραγµατικότητα ετοιµάζω δύο δίσκους. Έναν στην Ελλάδα και έναν στο εξωτερικό που θα κυκλοφορήσει αρκετά αργότερα. Εκεί µου γράφει µουσική και ο Πάτρικ Λέοναρντ που έχει γράψει το «Frozen» και το «Like a prayer» της Μadonna, ενώ υπήρξε και µαέστρος της σε πολλά tours και είναι µια ευτυχής συγκυρία το ότι συνεργαζόµαστε. Για την Ελλάδα µου έχουν «κολλήσει» πολλούς συντελεστές, αλλά τίποτα απ’ όσα λέγεται δεν είναι αλήθεια.

Με ποιους θα συνεργαστείς τελικά;

Το µόνο που µπορώ να σου πω είναι πως µέχρι στιγµής µονοπωλούν το δίσκο δύο σηµαντικές γυναίκες στο χώρο του στίχου, το «υπέροχο» πλάσµα, η Μυρτώ Κοντοβά, και το «ευαίσθητο» πλάσµα, η Ελεάννα Βραχάλη. Έχουµε γίνει φίλες και µέσα από τους στίχους τους βρίσκω πράγµατα που θα ήθελα να πω για µένα. Τώρα, όσον αφορά στη µουσική, ας το αφήσουµε για έκπληξη... Ξέρεις τι γίνεται; Όσον καιρό τώρα ψάχνω για καινούργια κοµµάτια, που έχω ακούσει πάνω από 600, και είµαι από το πρωί µέχρι το βράδυ σε ένα στούντιο, αισθάνοµαι ότι βρίσκοµαι σε µια πολύ ιδιαίτερη στιγµή της ζωής µου. ∆εν κάνω ένα δίσκο µε συµπεριφορά ντίβας, αλλά όπως όταν ήµουν 18 χρόνων και έψαχνα να βρω τραγούδια που να µου αρέσουν. Θέλω καινούργια ακούσµατα και ξέρω ότι αυτό µόνο τα νέα παιδιά µπορούν να µου το δώσουν.

∆εν είναι λίγο περίεργο που δεν δουλεύεις πια µε τον Νίκο;

Με τον Νίκο έχουµε κάνει πολλά πράγµατα µαζί κι έχουµε γράψει ιστορία. Μπαίναµε µέσα στα στούντιο και ξεχνούσαµε να βγούµε. Όµως νοµίζω ότι έχω κουραστεί µαζί του κι εκείνος µε µένα. Από την άλλη, έχει στρέψει τη δηµιουργικότητά του αλλού, όπως το να γράφει βιβλία και όπερες. Εγώ θέλω ακόµη να τραγουδάω live και ο Νίκος µάλλον το έχει ξεπεράσει αυτό. Ίσως του κάνει κι εκείνου καλό που δεν δουλεύουµε µαζί.

Είναι δύσκολοι τέτοιοι αποχωρισµοί;

∆εν θέλω να το ονοµάσω «χωρισµό» αλλά «παύση». Πιστεύω ότι στο µέλλον µπορεί να ξαναδουλέψουµε µαζί. Έπειτα από τόσα χρόνια δουλειάς, έχεις πιάσει τον εαυτό σου να βαριέται; Έχεις πει «∆εν θέλω να τραγουδήσω άλλο»; Πολλές φορές. Ξέρεις πότε βαριέµαι; Όταν αυτή η δηµιουργικότητα που έχω γίνεται business. Μου αρέσει η διαδικασία να φοράω τις φόρµες µου και τις σαγιονάρες µου, να κλείνοµαι σε ένα στούντιο και να γράφω τραγούδια. Όπως µου αρέσει όταν κάνω πρόβες για ένα καινούργιο πρόγραµµα σε κάποιο µαγαζί. Είναι η ωραιότερη φάση. Βαριέµαι όµως όταν αρχίζουν οι φωτογραφήσεις, τα promo, οι συνεντεύξεις Τύπου, η πρεµιέρα, το άγχος και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περιπλέκονται στη ζωή µου και µου λένε πως πρέπει να πάρω αυτή την απόφαση, να κανονίσω αυτούς τους όρους και να υπογράψω εκείνα τα συµβόλαια. Είναι το χειρότερό µου.

Λένε πάντως ότι είσαι και η µοναδική τραγουδίστρια που παραδέχονται οι έντεχνοι, έστω κι αν δεν είναι σύµφωνοι µε όλο το ρεπερτόριό σου...

∆εν είναι νίκη αυτή; Κι ας µην τους αρέσουν όλα µου τα τραγούδια. Άλλωστε, δεν είµαι τόσο εγωίστρια ώστε να θέλω να αρέσω σε όλους. You can’t win them all. Πάντως, ό,τι έχω τραγουδήσει εµένα µου αρέσει και πιστεύω ότι τελικά πολλά αρέσουν και σε εκείνους. Αλλά δεν το παραδέχονται από προκατάληψη και µόνο.

Έρχεται η Σοφία φωνάζοντας από µακριά «Μία µόνο γυναίκα έχω αγαπήσει στη ζωή µου και είσαι εσύ, µαµά!» και µόλις µε βλέπει χαµηλώνει τη φωνή της. Φοράει µαύρο φόρεµα, το οποίο η µαµά της επιµένει ότι της το έχει αγοράσει για βράδυ και όχι για να το φοράει µέρα µεσηµέρι (ποιος είπε ότι η Άννα δεν είναι µια ordinary mama;) και η Σοφία αναζητάει τη video camera, γιατί θέλει να τραβήξει τον αδελφό της, ο οποίος, όπως µου λέει, «Είναι πάρα πολύ ωραίος, µε κάτι τεράστια µπλε µάτια». Τη φιλάει στα µάγουλα και µε κοιτάει µε νόηµα. «Να γράψεις ότι είναι ΘΕΑ». Το ξανασκέφτεται: «Και ότι είναι η καλύτερη µαµά του κόσµου».

«Και να σκεφτείς ότι δεν ήµουν πάντα η καλύτερη µαµά του κόσµου για τη Σοφία» µου λέει η Άννα σκεφτικά. «Έχει περάσει και φάσεις που ήταν όλο παράπονα. Αλλά το ότι το παραδέχεται στα 24 της είναι σηµαντικό. Για µένα η κόρη µου, εκτός από τους γονείς µου και τα αδέλφια µου, είναι η οικογένειά µου». ∆εν ξέρω αν είναι ακριβώς αυτό που λέµε η χαρακτηριστική σχέση «µαµάς και κόρης».

Τις βλέπω λίγο αργότερα στην κουζίνα να µαγειρεύουν, να µιλάνε για τα προσωπικά τους θέµατα σαν δύο κολλητές φίλες µε δικό τους λεξιλόγιο και η σκηνή θυµίζει αµερικανικά sitcom. Όσο τις βλέπω µαζί τόσο περισσότερο η Σοφία µού θυµίζει τη µαµά της. Κουνάει τα χέρια της µε τον ίδιο τρόπο, παίρνουν τις ίδιες εκφράσεις στο πρόσωπο.

«Μου αρέσει που µου µοιάζει το παιδί µου, όχι εγωιστικά, αλλά έχει πλάκα να βλέπεις ένα πλάσµα να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά µε εσένα. Μικρή έµοιαζε στον πατέρα της, αλλά δεν µε πείραζε, γιατί έµοιαζε σε έναν άντρα που αγαπούσα» λέει η Άννα.

Την παρατηρώ στον τρόπο που µιλάει, που κινείται στο χώρο, που συµπεριφέρεται στη Σοφία, στον Χρήστο και καταλαβαίνω ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει πάθος κι έναν ανατρεπτικό τρόπο σκέψης. Αν ισχύει το ρητό που λέει ότι η επιτυχία στη showbiz ισούται µε το να είσαι πάνω από το µέσο όρο, καταλαβαίνεις γιατί η Άννα θεωρείται πλέον «all time classic star».

«∆εν ξέρω αν είµαι “πρώτη” όπως λένε. ∆εν το συνειδητοποιώ. Καταλαβαίνω ότι έχω µια “δύναµη” στο χώρο, επειδή µε τα χρόνια πια αυτό έχει αποδειχτεί, αλλά αν σκεφτώ το ότι “πρέπει να είµαι πρώτη” µε γεµίζει άγχος. ∆εν θέλω ποτέ να πέσω στην παγίδα της µαταιοδοξίας. Αν συµβεί αυτό, νοµίζω ότι θα γεράσω. Ξέρεις ποιο είναι το µάθηµα της ζωής µου; Να πολεµάω αυτή τη µαταιοδοξία. Να µη γίνω ποτέ “ψώνιο επειδή έχω πει ωραία τραγούδια”. Είναι κόντρα στη φιλοσοφία µου. Η ζωή είναι αλλού. Όταν είσαι καλά µε τους ανθρώπους που αγαπάς. Τι άλλο χρειάζεσαι, δηλαδή, για να είσαι ευτυχισµένος; Άντε, να λες και µερικά ωραία τραγούδια...».

DownTown Magazine

Βένια Καραγιάννη