Ντεπυ Γκολεμα – Στο Αρένα με τον Νίκο Χατζηνικολάου

<< Βγήκαμε από την «Αρένα» στις 6.30 το πρωί. Ένα φρέσκο κουλούρι και ο καθαρός αέρας, ημέρεψαν λαιμό και μυαλό. Για πέντε, τουλάχιστον, ώρες είχαμε γίνει μάρτυρες – μήπως και οσιομάρτυρες;- μιας παράστασης φαινόμενο! Τα αυτιά μας θεόκλειστα. – «Λες να ‘ναι παντοτινή η βλάβη;», ρώτησα το Νίκο. -»Ποιό τάβλι;», μου απάντησε εκείνος και έτσι δεν συνεχίστηκε η μάταιη αυτή κουβέντα.

Οι εικόνες ήταν ακόμα στο μυαλό μου. Πρώτη φορά κλείσαμε τραπέζι για να είμαστε έξι ώρες όρθιοι. 3.000 άνθρωποι όρθιοι...

Από τη 1.15 ως τις 6.30 το πρωί. Όρθιοι και αλαλάζοντες. Η ώρα είναι 1.15 ακριβώς. Καπνοί, φώτα, λέιζερ, εικόνες και ήχοι δυνατοί, σαν να κατεβαίνει ένα διαστημόπλοιο, ετοιμάζουν το πλήθος. Τα κινητά ανάβουν, οι μηχανές το ίδιο, ένα βουητό ΣΑΚΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ, φτάνει στα αυτιά μου!

Πράγματι, είναι η ώρα που ο Θεός κατεβαίνει στη γη. Ήμαρτον, αλλά δεν πειράζει! Χέρια σηκώνονται ψηλά και αυτός είναι εδώ πάνω σε μια σκηνή που βγάζει καπνούς. Αυτό που ζούμε δεν υπάρχει! Απλά! Όπως το λένε σήμερα οι νέοι. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ… μιάμιση ώρα στη σκηνή, ο Σάκης παίρνει μαζί του όλο αυτό το πλήθος και το γυροφέρνει στο ρυθμό του. Προσπαθώ να πιάσω επικοινωνία. Μηδέν. Δεν ξέρω ούτε ένα τραγούδι. Δεν ακούω ούτε ένα τραγούδι. 3.000 άνθρωποι παρά μία- εγώ – κοπανιούνται όρθιοι, πίνουν και υμνούν.

Και εκείνος, τραγουδά, γελά, κάνει χορευτικά νούμερα, ανασηκώνει ελάχιστα το λευκό μπλουζάκι, ΠΑΝΙΚΟΣ. Να ‘ναι ο νέος Έλβις; Έχει ένα μαύρο τσουλούφι, κουνιέται ηδονικά και αποτελειώνει τα κορίτσια. ΣΕ ΕΧΩ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ………

Πιστεύουμε ότι τα έχουμε δει όλα! Όμως όχι. Ο Σάκης φεύγει και η σκηνή γεμίζει δαίμονες, νεκροκεφαλές, κόκκινους καπνούς, λες τώρα έρχονται να με πάρουν στο υπερπέραν. Ανάβουν βεγγαλικά μέσα στο πλήθος και στη σκηνή ανεβαίνει η Άννα! Αγάπη είναι το μπλουζάκι το ιδρωμένο σου… Πρέπει να παρακολουθώ σκηνές άλλου κόσμου. Έκστασης. Πανζουρλισμού. Σε ποια Θεά πιστεύουν; Όλο το μαγαζί έχει ανάψει αναπτήρες, γιατί αγάπη είναι τα κομμένα νύχια στο τασάκι σου! Για τρεις ώρες τα δίνει όλα! ΟΛΑ.

Δεν έχει σημασία που το μόνο τραγούδι που καταφέρνω να σιγοψιθυρίσω είναι το 12 κι ούτε ένα τηλεφώνημα. Ένας 10χρονος 5 η ώρα το πρωί χορεύει ζεϊμπέκικο στα πόδια της! Ένα φιλί από τον περήφανο πατέρα, είναι η ανταμοιβή του. Ο Σάκης ξαναβγαίνει. Μια νύφη ανεβαίνει στην πίστα. Του ορμά. Πάει λέω τον παράτησε κιόλας το γαμπρό.

Φεύγουμε. Πτώματα. Μα μάρτυρες ενός σκηνικού πλήρους υποταγής του πλήθους, σε δύο ΘΕΟΥΣ. >>

aixmi