Από το ημερολόγιο ενός τρελού... για την Άννα : Συναυλία της Λάρνακας... Τρία Χρόνια Μετά

Σήμερα δεν είναι μία οποιαδήποτε μερα εξαθλιωμένοι πολίτες του ευρύτερου ελληνικού χώρου. Σήμερα είναι η μερα που γιορτάζουμε τρία ολόκληρα χρόνια από τη συνάντηση κορυφής εμού και της Άννας Βίσση στη συναυλία της Λάρνακας εν έτει 2010, όπου ως γνωστόν, τέλεσα καθήκοντα καραγκιόζη μετά της καρβελικής περούκας και γνωρίστηκα μια για πάντα με τη γυναίκα-θρύλο, που σημάδεψε όλους μου τους έρωτες και όλες μου τις καψούρες από γεννησιμιού μου.

Γι αυτό και μόνο το λόγο, καλλιτέχνες από όλη την υφήλιο, και ιδιαιτέρως από τη Φλορεντία, κλήθηκαν να φιλοτεχνήσουν και να δημιουργήσουν το πιο κάτω αγαλματίδιο το οποίο τοποθετεί στην αιωνιότητα τη μυσταγωγική εκείνη στιγμή,που όπως βλέπετε από σήμερα και στο εξής θα κοσμεί την είσοδο της Πλατείας των Φοινικούδων. Όσοι περάσετε για παγωτό και κρέπα, να καταθέσετε στεφάνι.

Τρία χρόνια! Σαν να ήταν χτες!

Ήταν η πρώτη συναυλία που παρέστην μετά την εγχείρηση καρδιάς. Εξ ου και η απόφαση να μασκαρευτώ. Νόμιζα δεν θα την ξανάβλεπα. Το ότι ήμουν ακόμα ζωντανός και θα την έβλεπα άλλη μια φορά, ήταν για μένα δώρο τεραστίων διαστάσεων. Λίγο ακόμα να το σκεφτόμουν, δεν θα το τολμούσα. Ευτυχώς πρυτάνευσε η λαχτάρα για ζωή και έχω πλέον τόσα να θυμάμαι από σένα, χρόνια που τα ζήσαμε μαζί, ένα,ένα.

Κάτι που δεν σου έγραψα ποτέ:

...

continue here
Diary of antidoto1980