Μυρτώ Κοντοβά - "Γίναμε μια χώρα τοκετού" - DownTown

Η Μυρτώ Κοντοβά είναι από τις ωραιότερες "έντεχνες" στιχουργούς. Φέτος, όμως, έγραψε το πιο προκλητικό τραγούδι που έχει πει ποτέ η Βίσση. Παράλληλα, ετοιμάζει νέο σίριαλ για το Mega και παραμένει η Μυρτώ που ξέρουμε και αγαπάμε. Τελικά ένα προκλητικό τραγούδι είναι ικανό για να κάνει μία στιχουργό να χάσει την ταυτότητα που είχε χτίσει τόσα χρόνια; Η Μυρτώ Κοντοβά απαντά.

Έπειτα από τόσα χρόνια στην τηλεόραση με διάφορες ιδι­ότητες, είναι η πρώτη φορά που είσαι εκτός. Σου λείπει;
Δεν μου λείπει, γιατί η προετοιμασία που κάνουμε για το σίριαλ, το οποίο θα βγει τον Οκτώβριο στο Mega, με κάνει να αι­σθάνομαι σαν να βρίσκομαι ήδη στην τηλεόραση. Άσχετα αν δεν είναι στον αέρα, έχει τόσες πολλές απαιτήσεις, που του αφιερώνω μεγάλο κομμάτι του χρό­νου μου.

Ξάφνιασε η συνεργασία σου με την Άννα Βίσση. Σε είχαμε συνηθίσει με Γαλάνη, Πρωτοψάλτη, Αρβανιτάκη...
Με την Άννα συναντηθήκαμε ένα βράδυ στο Central. Γουσταριστήκαμε. Καθίσα­με μέχρι τις 3.30 το πρωί και τα λέγαμε. Στην πορεία προέκυψε και μια ωραία φιλία από αυτό. Η Άννα ήρθε σε μια εποχή που ήμουν πολύ πιεσμένη, κου­ρασμένη, και μου θύμισε ένα στοιχείο που είχα ξεχάσει: Τη ζωντάνια. Περάσα­με πολλές ώρες στο σπίτι της μιλώντας για χιλιάδες πράγματα, γελώντας και ανακατεύοντας μουσικές και τραγούδια με προσωπικές ιστορίες δικές της και δικές μου. Μερικές φορές ήμασταν σαν πενθήμερη. Εκείνο τον καιρό μού έβαλε πολύ κέφι στη ζωή μου, πέρασα πολύ ωραία. Ένα βράδυ ήρθε κάτω από το σπί­τι μου, ήμουν με τις πιτζάμες, έβαλα από πάνω μια γούνα και μπήκα μέσα στο αυτοκίνητό της για να πάμε βόλτα στην πόλη και να ακού­σουμε τα τραγούδια. Γελάγαμε πολύ, σταματήσαμε στο Pomodoro, στον Χρύ­σανθο, και του λέγαμε «Φέρε μας σφηνάκια»! Πού να κατέβουμε έτσι όπως ήμασταν... Μόλις εί­χαμε γράψει τότε το «Στην πυρά».

Έχει γίνει πια σύνθημα το «Μπορείς απόψε να βγεις μ' όλες τις τσούλες της γης».
Η Άννα μού είχε στείλει τη μουσική το καλοκαίρι, όταν ήταν στο Λος Άντζελες κι εγώ στην Τζια. Το θεώρησα πολύ δυ­νατό και παιχνιδιάρικο και της είχα πει στο τηλέφωνο πόσο περιπαικτι­κό μπορεί να γίνει ένα τραγούδι, χω­ρίς να ξεπεράσει τα όρια. Το έγραψα μέσα σε ένα βράδυ, όταν είχα διαβά­σει κάποια γράμματα από κορίτσια που μου έγραφαν στη στήλη μου στην Athens Voice «Πόσο πιέζεται ο γκόμε­νος». Ρώτησα την Άννα «Θα τον πεις αυ­τόν το στίχο;». Γέλασε και μου είπε «Δεν την ξέρεις καλά τη Βίσση!».

Αυτό που έγραψες δεν είναι κόντρα σε ό,τι «ποιοτικό» έκανες στο παρελθόν;
Ο καθένας μας έχει εκατομμύρια πλευ­ρές. Θα με δυσαρεστούσε πάρα πολύ να βλέπω τον εαυτό μου καταχωρισμένο σε μία κατηγορία, ήθελα να το διασκεδάσω. Αυτό που έκανα δεν είναι λιγότερο σημα­ντικό ή λιγότερο «ποιοτικό» από κάποιο άλλο που έχει περισσότερο λυρισμό. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι γραμμένο με διάθεση πλάκας και δεν θεωρώ ότι οφείλω να είμαι σε μια πλευρά που θα πρέπει να υπηρετώ σώνει και καλά, επει­δή ίσως εγώ δεν πρέπει να τσαλακώσω μια εικόνα που έχει ο άλλος για μένα. Το θεωρώ πάρα πολύ μικροαστικό.