Η Άννα στο Down Town [13.10.2011]

Οι αφοπλιστικές απαντήσεις για τα προσωπικά της Άννας Βίσση

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι που αγαπάνε το σινεμά. Αυτοί που σε αυτό ονειρεύονται τη ζωή που δεν έζησαν, και εκείνοι που στην αίθουσα, παρακολουθούν κομμάτια από το σινεμά της ζωής τους. Για την Άννα Βίσση ισχύει το δεύτερο. Με τι διαφορά, πως για την ζωή, την καριέρα, τους έρωτες, και τις διαδρομές της, μία αίθουσα δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται multiplex...



Στο πρώτο επεισόδιο του «Όσο έχω φωνή» είδαμε πέντε ανθρώπους με τους οποίους είχες ερωτική σχέση. Τον Γιώργο Νταλάρα, τον Αντώνη Σαμαρά, το Νίκο Καρβέλα, τον Απόστολο Γκλέτσο και το Λάμπη Λιβιεράτο. Πιστεύεις ότι θα χαρούνε και οι πέντε γι’ αυτή σου την αναφορά;

Πρόκειται για πέντε διαφορετικές προσωπικότητες. Νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι χαρούμενοι που είχαμε κάποτε σχέση και κάναμε παρέα. Δεν αποκάλυψα κάτι μυστικό. Και δεν προβληματίστηκα για το αν πρέπει να βγει αυτό στην εκπομπή ή όχι, επειδή πιστεύω ότι ο έρωτας είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής μας. Προσωπικά είμαι περήφανη για τη ζωή μου. Το 99,9% των τραγουδιών που έχω πει, μιλάνε για τον έρωτα. Αν αυτό δεν πηγάζει από τη ζωή μου ή αν ντρέπομαι για την ερωτική μου ζωή, τι σκατά ερωτική τραγουδίστρια είμαι;


Έχεις γίνει ποτέ χώμα από καψούρα;

Στα πατώματα έχω πέσει. Νομίζω ότι οι φίλοι μου με λυπούνται πάρα πολύ στα γκομενικά. Βλέπουν μια γυναίκα που είναι τόσο σίγουρη σε όλα τα άλλα, και δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την αντίδρασή μου σε αυτό. Μου λένε, «μα είναι δυνατόν μωρέ Άννα, εσύ; Η Άννα Βίσση μας τα λέει αυτά;» Παθαίνω εκεί μια κρίση και ουρλιάζω. «Δεν είμαι η Άννα Βίσση. Ποια είναι αυτή; Ποιος την υπολογίζει αυτή; Εγώ θέλω αυτόν τον άντρα τώρα, μην μου τα πρήζετε με τη Βίσση.» Ξέρεις κάτι όμως; Ευτυχώς. Γιατί αυτό μου δείχνει ότι δεν έχω μπει στο τριπάκι του να παίζω κάποιον ρόλο, και συνεχίζω να είμαι ένας κανονικός άνθρωπος.


Εσένα σε έχουν αγαπήσει όπως θα ήθελες να σε έχουν αγαπήσει;

Ο Νίκος σίγουρα.


Και μετά;

Προσπάθησαν αλλά δεν έγινε όπως το ήθελα εγώ. Κάποιοι προσπάθησαν αλλά εγώ δεν το βίωνα. Δεν υπήρχε η χημεία. Δεν έφταιγαν ούτε εκείνοι, ούτε εγώ, και φταίγαμε και δύο. Μετά την περίοδο του Νίκου στη ζωή μου, δεν μπορώ να πω ότι βρήκα το άλλο μου μισό. Και αυτό στο οποίο καταλήγω, είναι ότι προτιμώ να είμαι μόνη μου, από το να ζω με κάποιον άλλον και να νιώθω μόνη μου. Νιώθω μια περίεργη ωραία μοναξιά, που με ηρεμεί, δεν με πιέζει και δε θέλω να χαλάσω την ισορροπία της. Δε θέλω να ξαναζήσω πράγματα που θα μετανιώσω γι αυτά όπως αρκετά από αυτά που έζησα τα τελευταία χρόνια. Έφτασα να καταπιεστώ πολύ από κάποιες σχέσεις και να θέλω να φύγω από αυτές και να μην μπορώ.


Περισσότερα στο Down Town που κυκλοφορεί.