Κάποιος θα μπορούσε να πει πως η επιτυχία οφείλεται στη Βίσση. Ίσως, αυτό να είναι και το αυτονόητο. Δεν είναι όμως -μόνο- αυτή. Κάποιος άλλος, θα μπορούσε να ισχυριστεί πως λόγω της εκπληκτικής Εβελίνας Παπούλιας ή του ακόμα πιο εξαιρετικού Παναγιώτη Πετράκη έφτασαν τα εισιτήρια τα 45.000. Άλλοι θα μπορούσαν να πουν ότι η επιτυχία οφείλεται στον βαρύτονο Νικόλα Καραγκιαούρη ή πως οι 24 ηθοποιοί, οι 13 μουσικοί και η σκηνοθεσία του Κακλέα οδηγούν τους θεατές στο ταμείο. Ούτε αυτοί είναι. Τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτοί...
Απ’ ό,τι φάνηκε σήμερα, με αριθμούς και αποδείξεις, οι ροκ «Δαίμονες», αφορούν το κοινό 20 χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά τους, εκείνο το βροχερό βράδυ του Νιόβρη του 1991. Το καλλιτεχνικό και επιχειρηματικό δαιμόνιο της Άννας δεν έπεσε έξω ούτε και αυτή τη φορά. Γιατί ήταν δική της ιδέα να ανέβουν ξανά οι «Δαίμονες». Αυτή το ήθελε. Και αυτή ήταν που επέμενε.
Για να επιστρέψουμε όμως στους αριθμούς και στις αποδείξεις οι «Δαίμονες», ξεπέρασαν πριν μια βδομάδα τα 40.000 εισιτήρια. Πουλάνε δηλαδή, περίπου, 1.000 εισιτήρια τη μέρα! Και αυτό στην Ελλάδα του 2013. Με την ανεργία, την κρίση και τα θέατρα που κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Αυτό από μόνο του κάτι λέει. Καταρχήν πρόκειται για μια ακριβή υπερπαραγωγή, με λογικό εισιτήριο (από €15 μέχρι €50) και με διάρκεια που ξεπερνά τις 2 ώρες. Κάτω απ’ τη σκηνή 13 εξαιρετικοί μουσικοί απλώνουν το μουσικό χαλί που θα πατήσουν οι 27 ηθοποιοί της σκηνής. Όλοι τους διαλεγμένοι. Ένας κι ένας. Είναι ο φωτογενής Ιβάν Σβιτάιλο, οι δικοί μας Λούης Γεωργίου και Οδυσσέας Κωνσταντίνου, η εξαιρετική Μαρία Γράμψα ως γκουβερνάντα και ως μητέρα και οι Μαρίνα Σάττι και Νίκος Ζιαζιάρης που κάνουν ένα φανταστικό ντουέτο στο «Ουράνια Τόξα». Είναι, επίσης, τα εντυπωσιακά σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη, τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη, οι αριστοτεχνικοί φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ. Και είναι και η μουσική του Καρβέλα. Που όσο και αν τον αντιπαθείς για τους δικούς σου λόγους, όσο και αν σιχαίνεσαι το «μπουνιές κλωτσιές / να το ξέρεις θα σου ρίξω πολλές / γιατί εγώ είμαι άγιος / μα όμως άμα με τσαντίσεις γίνομαι άγριος» υπάρχει και αυτή η πλευρά του. Η ταλαντούχα. Που γράφει όπερες. Που γράφει κλασικά κομμάτια. Που δεν μπορείς να την αμφισβητήσεις ή να την ακυρώσεις, γιατί θα ήταν άδικο. Και όποιος έχει αμφιβολία ας ακούσει το νούμερο 15 του δεύτερου cd της «Μάλας». Ή απλά ας δει τους «Δαίμονες».
Και φτάνουμε στη Βίσση. Που πάνω στη σκηνή του Παλλάς είναι, παραδόξως, πολύ πιο λαμπερή απ’ τα Fabulous Show της. Είναι αυτή. Αυτή και η αψεγάδιαστη ερμηνεία της. Που στο πρώτο κομμάτι, αυτό του Μεσαίωνα, βλέπεις στη σκηνή μια 20χρονη βασίλισσα. Εύθραυστη. Που δεν θέλει να είναι μέσα στους τοίχους του κάστρου της, αλλά να ζει ελεύθερη. Και μετά, στη Νέα Υόρκη του σήμερα, είναι εκεί με ένα τζιν και ένα φαρδύ t-shirt για να οργώσει τη σκηνή με το καθαρό της μέταλλο, την απόλυτη τονική προσαρμογή κα το εκπληκτικό φραζάρισμα στο κλείσιμο κάθε στίχου. Και ενώ είναι η ντίβα της παράστασης, μπαίνει σε δεύτερο πλάνο χωρίς δισταγμό όταν το έργο το απαιτεί. Ένα μήνα πριν, στη συνέντευξη που κάναμε για το Omikron, μου είχε πει ότι το δικό της αγαπημένο κομμάτι απ’ όλο το έργο είναι το φινάλε. Τη στιγμή που η Ροζάννα ανταμώνει ξανά με τον αγαπημένο της Ντανιέλ και τραγουδά το «Κλείνω τα Μάτια». Απ’ την άλλη, εκείνο που τη δυσκολεύει περισσότερο καλλιτεχνικά και ερμηνευτικά είναι «το σημείο που μετά από μεγάλη ψυχική πίεση δίνω τη διαταγή να καεί η μάγισσα στην πυρά. Το τραγούδι “Τελειώνετε” είναι απολύτως οπερετικό κι ενώ το αγαπώ πολύ, με δυσκολεύει πολύ ταυτόχρονα!». Δεν είναι όμως μόνο η Βίσση που τραγουδά. Άλλωστε, το πόσο αψεγάδιαστη φωνή έχει το έχει αποδείξει χρόνια τώρα. Είναι και η υποκριτική της ερμηνεία. Γιατί η Άννα δεν παρακολούθησε μαθήματα. Δεν πήγε σε καμιά σχολή. Απλά παίζει με το ένστικτό της. Αβίαστα. Λες και το κάνει χρόνια. Με υπευθυνότητα. Για να αποδείξει για άλλη μια φορά ότι η επιτυχία της δεν είναι τυχαία.
elita.com.cy
No comments:
Post a Comment