Άννα: H Μόνη Μη-Μικροαστή Σταρ Στην Ελλάδα

Mια άλλη κριτική για το πρόγραμμα -και μια βαθύτερη ανάλυση του φαινομένου Βίσση.

Αν είδες το «Fabulous» νέο πρόγραμμα της Άννας Βίσση στο «Αθηνών Αρένα» (δες φωτογραφίες και βίντεο από την πρεμιέρα link), καταλαβαίνεις γιατί είναι το µόνο µαγαζί που τις τρεις µέρες που δουλεύει φέρνει τον πανικό στην Πειραιώς.

Πρέπει να πω ότι ανήκω σ' αυτούς που θεωρούν ότι το ρεπερτόριο της Άννας Βίσση την αδικεί. Ως φωνή, ως ερμηνευτική γκάμα.

Χωρίς να συμμερίζομαι τα περί τραγουδιών-μπούρδες και με τον κίνδυνο να ακουστώ σαν τους κριτές του «X-Factor» όταν παθαίνουν κρίση ποιότητας, πιστεύω κι εγώ ότι ο –αδιαμφισβήτητα ταλαντούχος στο είδος του– Νίκος Καρβέλας, με τον οποίο ταυτίστηκε ολόκληρη σχεδόν η καριέρα της, μπορεί να της χάρισε πολλά σουξέ, αλλά της στέρησε τα διαχρονικά μεγάλα τραγούδια που θα άρμοζαν στη φωνή και στην ιστορία της.

Ακόμη και τα εμβληματικά κομμάτια της, τύπου «Δώδεκα», «Παραλύω» κ.λπ., δεν αισθάνομαι ότι διαθέτουν το βάθος και τη στόφα για να γίνουν πραγματικά κλασικά και όχι απλώς ύμνοι ενός φαν κλαμπ ή μιας εποχής. Ίσως να κάνω λάθος βέβαια, γιατί το «Δώδεκα» γράφτηκε πριν από 24 χρόνια και το ξέρουν ακόμα και 6άχρονα. Άλλωστε, τι πιο βαθύ έχουν, ας πούμε, οι στίχοι «Ακριβό μου διθέσιο, καλό μου αμάξι, που περνάς απ' το απαίσιο ξυστά», που έγραψε η Νικολακοπούλου; Παρ' όλα αυτά και παρ' ότι αυτό το στιλ διασκέδασης δεν είναι το καλύτερό μου, στη Βίσση έχω περάσει μερικά από τα ωραιότερα –μετρημένα στα δάχτυλα– βράδια μου σε μπουζούκια, αν θεωρήσουμε ότι αυτό που κάνει η Βίσση είναι μπουζούκια. Γιατί δεν είναι. Κι ίσως αυτό αποτελεί το πιο ενδιαφέρον και γοητευτικό στοιχείο της στις live εμφανίσεις.

Η Άννα Βίσση μπορεί με μοναδική άνεση να είναι αυτό που λέμε «και του αλωνιού και του σαλονιού», μια absolutely fabulous σοουγούμαν και συγχρόνως μια αυθεντική λαϊκή τραγουδίστρια με πολλά χιλιόμετρα στις πίστες και στο σπορ του λουλουδοπόλεμου, όπου με εντυπωσίασε με τις επιδόσεις της (δεν της ξέφυγε ούτε ένα γαρίφαλο).

Μπορεί τη μια στιγμή να μεταμορφώνεται σε χολιγουντιανή ντίβα στιλ Ρίτα Χέιγουορθ (θα με θυμηθείτε όταν τη δείτε να ερμηνεύει μαγικά το «Μέταλλο», μ' ένα τσιγάρο στο χέρι και jazzy ανεβοκατεβάσματα που σου φέρνουν στο νου τη μούσα του Αλμοδόβαρ Λουθ Καζάλ) και την άλλη σε «αλανιάρα και ρεμπέτισσα», κατά την προσφώνηση της Μαριώς. Και φυσικά, και πάνω απ' όλα, έχει την ακτινοβολία της μεγάλης σταρ, απόλυτης ή μη. Είναι νομίζω η μοναδική περίπτωση τις τελευταίες δύο δεκαετίες στην Ελλάδα που προκαλεί τέτοια μαζικά κύματα λατρείας, όχι ως σύμβολο του σεξ σε τινέιτζερ του αντίθετου φύλου, όπως, π.χ., ο Σάκης, αλλά ως ποπ είδωλο, και μάλιστα αρκετά αντισυμβατικό για τα δεδομένα της εγχώριας σοουμπίζ.

Σε ένα ελληνικό σταρ σίστεμ που επενδύει, σε σημείο ανίας, επικοινωνιακά στο «μικροαστικό» τρίπτυχο «γάμος, εγκυμοσύνη, βαφτίσια», η Άννα Βίσση χωρίζει από μια σχέση ζωής, κυκλοφορεί με νεότερους άντρες και δηλώνει ότι μεταξύ Μπραντ Πιτ και Αντζελίνα Τζολί θα ερωτευόταν ευκολότερα την Τζολί. Προσωπικά, το προτιμώ – έως το γουστάρω. Όλο αυτό το νεανικό attitude και ο τρόπος που το υποστηρίζει, χωρίς να σου κάνει παράταιρο ή γελοίο, αν δεν είσαι κακεντρεχής, το γεγονός ότι παραμένει alive and kicking στα 50 (;), 51 (;), 52 (;) της –εννοείται ότι το θέμα απασχόλησε όλα τα τραπέζια–, καθώς και το ότι έχει τη διάθεση να συνεχίζει να ψάχνεται με νέους έρωτες και νέες συνεργασίες στη Νέα Υόρκη ή στο Λος Άντζελες μου φαίνονται, αφενός, ευοίωνα και, αφετέρου, καθόλου εύκολα. Απ' όσο –λίγο– την ξέρω, μέσα από κάποιες επαγγελματικές επαφές, είμαι σίγουρη ότι οι αλλαγές στη ζωή της που εμείς καταναλώνουμε ως κουτσομπολιό δεν ήταν καθόλου ανώδυνες. Επίσης, είναι ούτως ή άλλως δύσκολο να μεγαλώνεις και φαντάζομαι ότι είναι ακόμη πιο δύσκολο να μεγαλώνεις σε κοινή θέα με διάφορους καλοθελητές να σου μετράνε τα χρόνια και τις ρυτίδες (για να μην αναφέρουμε τα πραγματικά ή φανταστικά λίφτινγκ και μπότοξ) και να βιάζονται να σε «αποσύρουν», ενώ εσύ παραμένεις ζωντανή και κουκλάρα (ναι, είναι). Όσες ενστάσεις κι αν μπορεί να διατυπώσει κανείς για επιμέρους επιλογές της, δεν μπορεί να μην της αναγνωρίσει ότι, πέρα από φωνή, έχει και guts.

Με αυτά τα δεδομένα, ξεκίνησα να πάω να τη δω στο νέο πολυσυζητημένο της πρόγραμμα στο Αθηνών Αρένα, το οποίο έχει κερδίσει ήδη το πρώτο μεγάλο στοίχημα: να αποτελεί γεγονός σε μια νυχτερινή Αθήνα που τα τελευταία χρόνια είναι από υποτονική έως αδιάφορη. Ήταν Πέμπτη, η μέρα που αρχίζει νωρίτερα, και, ναι, ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Όπως μου επιβεβαίωσε και ο ταξιτζής, γκρινιάζοντας για την οικονομική κρίση, «Τα μόνα δύο μαγαζιά που έχουν κόσμο και μας δίνουν δουλειά είναι αυτό και το Villa (σ.σ. Mercedes)». Δικαίως.

Η επανεμφάνιση της Άννας Βίσση έπειτα από τέσσερα χρόνια δεν είναι απλώς υπερπαραγωγή, είναι πρόταση, η οποία –ευτυχώς για τα γούστα μου– δεν έχει τίποτα από το γνωστό κιτς των μπουζουκιών. Οι πολυδιαφημισμένες led οθόνες του σκηνικού που σε βομβαρδίζουν με εικόνες (ένας φίλος στο τραπέζι είπε ότι είναι σαν δειγματισμός τού τι μπορούν να κάνουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι σε εντυπωσιάζουν και βγάζουν και συναίσθημα ως νοσταλγικό background στη Μαριώ), το μπαλέτο που ακόμη και ως φιζίκ έχει ένα πιο international glam, τα κοστούμια διά χειρός Πατρίτσια Φιλντ –και όχι μόνο τα δικά της– που είναι περισσότερο θεατρικά, οι ψαγμένοι φωτισμοί, τα χάπενινγκ στα ντουέτα, μέχρι και το στήσιμο της ορχήστρας, όλα έχουν μια αισθητική που παραπέμπει σε ξένο σόου με σκηνοθέτη και σφιχτό ρυθμό παράστασης, και καθόλου σε ελληνική πίστα. Από εκεί και πέρα, υπάρχει μόνο η Άννα Βίσση (τυπικά, υπάρχουν και ο Γιώργος Σαμπάνης, η Τζώρτζια με τους Μπλε και η Μαριώ, αλλά είναι τόσο καταλυτική η παρουσία της ίδιας, ώστε τις ελάχιστες φορές που αποσύρεται για να πάρει ανάσες αισθάνεσαι ότι έχει διάλειμμα και μπορείς να πας τουαλέτα), που, είτε σου αρέσει, οπότε περνάς υπέροχα από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, είτε δε σου αρέσει, οπότε περνάς υπέροχα μετά το πρώτο μισάωρο με τα καινούρια τραγούδια της. Στο οποίο, πάντως, έχεις αρκετά πράγματα να χαζέψεις για να μη βαρεθείς, από τα εξαιρετικά βίντεο της Κριστίν Κρόκος και τα χορευτικά μέχρι τους δεκάδες σελέμπριτι στα γύρω τραπέζια, ζωντανή απόδειξη ότι εδώ είναι φέτος η κοσμική πασαρέλα.

Το δεύτερο highlight του προγράμματος είναι το ντουέτο με τη Μαριώ, αφενός γιατί έχεις την περιέργεια να δεις πόσο μπορεί να σταθεί η Βίσση δίπλα σε μια τόσο μεγάλη λαϊκή φωνή (εξαιρετικά καλά, είναι η απάντηση) και, αφετέρου, γιατί τραγουδάνε πλάτη με πλάτη καθισμένες σε δυο καρέκλες πάνω σε μια μικρή περιστρεφόμενη σκηνή στο κέντρο της αίθουσας, και έχεις την ευκαιρία να ζηλέψεις την υπέροχα γραμμωμένη πλάτη της Άννας (όσες είναι ψώνια του γυμναστηρίου καταλαβαίνουν). Ενδιάμεσα, βέβαια, έχει μεσολαβήσει το «Δώδεκα», όπου για άλλη μια φορά συμβαίνει το γνωστό παράδοξο: Να ξεκινάς να το ακούς με λίγο ειρωνική διάθεση του τύπου «Άντε πάλι» και να καταλήγεις, παρασυρμένη από την ερμηνεία της, να τραγουδάς κι εσύ με όλο το τελετουργικό πάθος τού «το ζω τώρα».

Το γλέντι στα τραπέζια αρχίζει κάπου εκεί και κορυφώνεται στο τελευταίο και πιο αγαπημένο μέρος του προγράμματος, με τη Βίσση, απόλυτη ντίβα στη σκηνή, να μας ξενυχτάει μέχρι πολύ αργά (έφυγα στις 4.00 και δεν είχε τελειώσει), ερμηνεύοντας τα άπαντα του ελληνικού τραγουδιού (μέχρι Ξυλούρη) καλύτερα και πιο εσωτερικά από πολλές ντίβες του έντεχνου. Και τότε, ακόμη κι αν δεν έχεις υπάρξει ποτέ γκρούπι ή σκληροπυρηνική φαν της, όπως δεκάδες γύρω σου που παραληρούν και κάποιες στιγμές παρασύρουν κι εσένα, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς και να αναφωνήσεις «Respect» (αν σου έχει μείνει φωνή από το τραγούδι).

yupi.gr
Και διάβασε περισσότερα στο Nitro που κυκλοφορεί